شیرین عبادی را دوست دارم، شیرین و ظریف و بااراده است. حوزه عملش را، کوچک یا بزرگ، خودش تعیین می‌کند و به کسی باج نمی‌دهد.

دیروز توی صحبت‌هاش گفت که به تصمیم ما برای زندگی در خارج از کشور احترام میذاره، اما یادآوری کرد که اگه همه از ایران خارج بشن، چه کسی مملکت رو میسازه!

حالا تازه دوزاری‌ام داره میافته که نکنه من هم جزو اونهایی باشم که از کشور خارج شده‌اند!؟!
چه بخشی از من هنوز در ایران زندگی می‌کنه؟
اما روح و احساسات من هنوز مهاجرت نکرده‌ ...
فرقی نمی‌کند مادرم کجا خاک شده، برای من خاک مادرم خاک ایران است... بقول ناظم حکمت، آدم دو چیز را هیچوقت فراموش نمی‌کند: یکی چهره مادرش، و دیگری چهره شهرش.
عاشق مشهد هستم ... دلتنگی دائمی!